Jeugdliefde

Ze waren zeventien en achttien toen ze elkaar voor het eerst zagen, op een zomerse avond tijdens een buurtfeest in het kleine dorp waar ze allebei woonden. Zij, met haar stralende lach, haar handen die overal tegelijk leken te zijn, haar woorden die elkaar in hoog tempo opvolgden. Hij, stilletjes, met een blik die alles leek te zien, maar zijn gedachten voor zichzelf hield. Het was juist dat contrast dat hen naar elkaar toe trok als magneten. Zij bracht het leven in de kamer, hij de rust. Zij de verhalen, hij het luisterend oor. Al snel werden ze onafscheidelijk.

Een gezin stichten

Ze trouwden jong, vol plannen en dromen. Ze kregen kinderen, bouwden een leven op waarin alles soepel leek te lopen. Hij werkte parttime, zorgde met liefde voor de kinderen, stond met trots tussen de moeders op het schoolplein. Zij maakte carrière, had een indrukwekkend netwerk, gaf lezingen en zat in besturen. Een modern stel, noemden mensen hen bewonderend. En ja, dat waren ze ook. Ze gaven elkaar de ruimte, ondersteunden elkaars keuzes. Ze lachten om hun verschillen: hij noemde haar gekscherend zijn sociale tornado, zij hem haar bastion van rust.

Vervreemd

De ergernissen werden grimmiger. Jij doet hier thuis helemaal niks, mopperde hij, terwijl hij de boodschappen in de kast zette. Alles wat hier draait, draait omdat ik het regel.

En wie betaalt die boodschappen dan? kaatste zij terug. Weet je wel hoe eenzaam het is om altijd in je eentje op vakantie te gaan? Jij wilt nooit mee.

Ik heb geen zin om met jouw kwebbelclubjes door Parijs te slenteren, antwoordde hij.

Ze keek hem lang aan. En jij vindt mij een losbol, hè?

Hij knikte zwijgend.

De liefde was er nog, ergens, diep verstopt onder de frustratie. Soms voelden ze hem, op zeldzame momenten, wanneer ze samen lachten om een oude anekdote of wanneer hij haar ochtends gedachteloos een kop koffie bracht. Maar die momenten werden zeldzamer.

Terugblikken

Jaren later kwamen ze elkaar toevallig tegen in het park, waar ze vroeger vaak wandelden met de kinderen. Hij zat op een bankje, een boek op schoot. Zij wandelde met een vriendin. Ze stopte, liep naar hem toe. Hi, zei ze zacht.

Hij keek op, glimlachte.

Hoe is het met je?

Rustig, antwoordde hij. En met jou?

Druk, zei ze. Ze lachten allebei.

Het was even stil.

We hebben het toch best goed gedaan, zei hij.

Ja, knikte ze. Dat denk ik ook.

Hun blikken kruisten elkaar, vol begrip. Niet alles was mislukt. Ze hadden samen een leven gebouwd, kinderen grootgebracht, en een geschiedenis gedeeld die niemand anders kende.

Toen ze verder liep, keek hij haar na. De wind speelde met haar haar, ze praatte alweer geanimeerd met haar vriendin. Hij glimlachte en sloeg zijn boek open. Het verhaal van hun liefde was uit, maar het was een goed verhaal geweest.