Wim & José

José (65): "Wim is heel lief voor me. Als we niet bij elkaar zijn krijg ik regelmatig een sms'je en dan belt hij 's avonds nog even om mij welterusten te wensen. Wie wil dat nou niet?" José was zestien jaar weduwe en het alleen-zijn helemaal beu. "Ik kwam in contact met consulente Lia van der Wel, een heel lieve vrouw. We hebben uren zitten praten en haar warmte trok me over de streep om relatiebemiddeling te proberen. Het leek me eigenlijk onzin maar als ik niets deed, zou ik alleen blijven. Ik ga nu eenmaal niet het bos in om te kijken of er nog een leuke, vrijgezelle man met zijn hond wandelt."

Onder de mensen komen

De man met de hond is Wim, 65 jaar en weduwnaar. "Ik liep dagelijks drie, vier uur met de hond omdat ik me verveelde en de deur uit moest. Maar iets anders ondernemen, onder de mensen komen, daar vond ik niks meer aan. Ik kon de switch niet maken nadat mijn vrouw was overleden. En dan ga je maar wandelen dus, urenlang het bos in." Wim schreef zich ook in bij Lia en ontmoette al snel een vrouw. Zestien maanden later liep die relatie stuk. "Ik heb me een paar maanden later opnieuw ingeschreven bij Lia. Want ondanks het stranden van die eerste relatie, vond ik de aanpak van Lia fantastisch."

Ook voor José was Wim niet de eerste man die ze via consulente Lia leerde kennen. Mens & Relatie bracht haar in contact met zeven andere mannen. José: "Ik heb ze niet allemaal ontmoet hoor. Soms vond ik bijvoorbeeld dat ze toch wat te ver woonden en liet ik het schieten. Lia had gezegd dat ze in Brabant, Zuid-Holland en Zeeland voor me zou zoeken, maar later dacht ik, ik wil niet telkens uren onderweg zijn. Hoewel ik regelmatig contact had met Lia over de voorstellen die ik kreeg, had ik me er al bijna bij neergelegd dat het niet meer zou lukken."

Het gaat om de gezelligheid

Maar dat liep anders. Sinds Wim en José samen zijn, is het uitlaten van de hond beperkt tot twee uur per dag. Wim: "Daarnaast doen José en ik leuke dingen. We pakken een terrasje of ondernemen andere activiteiten in de stad. Het gaat om de gezelligheid die je beleeft, de gemoedelijkheid samen." Die gemoedelijkheid was er vanaf het begin, vertelt José: "Na het eerste telefoongesprek nodigde ik hem uit voor koffie. En zodra ik hem zag, was het alsof ik hem al twintig jaar kende. Het zat goed tussen ons."

Hoewel het met Wim dus meteen vertrouwd was, vond José het idee van een hond problematisch. "Een hondenmens ben ik niet. Maar de hond slaapt buiten in een ren en we zijn al aan elkaar gewend hoor. Ik verwen hem met koekjes, nu loopt ie kwispelend achter me aan. Probleem opgelost dus. Bovendien, wat Wim en ik samen hebben, dat is het belangrijkste."